جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۹۱۰: خاک راه آن سیه مستم به هنگام خرام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خاک راه آن سیه مستم به هنگام خرام تا مگر سرو روانش را به خود مایل کنم یاد آن زلف گرهگیرم چو در دل بگذرد ناخن اندیشه صرف عقدهٔ مشکل کنم خویشتن پرور شدن خوشتر ز تن پروردنست تا به کی اوقات خود را صرف آب و گل کنم جامهٔ هستی بر اندامم نمازی می شود داغ خواهش را گر از دامان دل زائل کنم جویا تبریزی