جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۸۳۷: فصل بهار اسیر گل و سرو و سوسنم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
فصل بهار اسیر گل و سرو و سوسنم در دام خود کشیده چو طاؤس گلشنم داغ جنون گلی است که چون بر سرش زدم مانند شمع ریشه دوانید در تنم بیخود فتاده ام چو در آیینه شخص عکس اما همیشه پشت به دیوار آهنم گاه نظارهٔ تو ز مژگان بهم زدن هر دم بر آتش جگر تشنه دامنم کی تندباد حادثه بی جا کند مرا از فیض صبر نام خدا، کوه آهنم هر ناله ام شکافت جگر گاه شیر را جویا ز جوش عشق می مرد افکنم جویا تبریزی