جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۶۶۷: لب خندان به تو ای غنچه دهن بخشیدند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
لب خندان به تو ای غنچه دهن بخشیدند چشم گریان و دل خسته به من بخشیدند زآشنایی سخن شر کن ای دل که ترا همه دادند اگر درد سخن بخشیدند آب و رنگی که فزون زان لب و دندان آمد به یمن قدری و قدری به عدن بخشیدند تا برد زخم دل غنچهٔ گل لذت درد نمک ناله به مرغان چمن بخشیدند بیش شد حلقهٔ زنجیر گرفتاری ما زان دو چشمی که به آهوی ختن بخشیدند هر قدر در سر آن زلف پریشانی بود همه را جمع نمودند و بمن بخشیدند دولت یاد بناگوش و قدی یافت دلم گرچه جویا بهمن سرو و سمن بخشیدند جویا تبریزی