جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۶۲۵: سالکانی که به خورشید رخت دل بستند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سالکانی که به خورشید رخت دل بستند شبنم آسا به نگه سوی تو محمل بستند به طپش از قفس، امید رهایی غلط است این طلسمی است که بر بازوی بسمل بستند رنگ شادی به رخ از پهلوی دل چشم مدار این حنا غنچهٔ گل را به انامل بستند رهروانی که فروماندهٔ استدلالند سدی از سنگ نشان در ره منزل بستند می زند سرو روانت به صنوبر پهلو بسکه بر قد تو ارباب نظر دل بستند دل بدادند کسانی که به دریا، جویا!‏ غالبا زورق امید به ساحل بستند جویا تبریزی