جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۴۰۱: چو شوخ چشمی خود را ز روی آینه دید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو شوخ چشمی خود را ز روی آینه دید از آن فرنگ حیا لاله لاله رنگ چید میان چاه زنخدان او نشان یابد کسیکه پای دلش در ره هوس لغزید اسیر زلف و رخ و خال و خط به مدرس عشق بود چنانکه شناسد کسی سیاه و سفید به کام مرده دلان ریختی زلال حیات لبت چو در جسد نای روح نغمه دمید زتیغ بازی برق نگاه او امروز ز روی باده کشان شعله شعله رنگ پرید بسان طائر ذی بال می پرانیدند اگر چو جویا می داشت پیر خم دومرید جویا تبریزی