جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۲۳۰: بیا که موسم جوش بهار ییلاق است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا که موسم جوش بهار ییلاق است پیاله گیر که گل در کنار ییلاق است چرا نهان بود از دیده ها به پردهٔ غیب اگر نه خلد برین شرمسار ییلاق است در آن مقام که زاهد دم صلاح زند پیاله زن که هوای بهار ییلاق است هوای برف و گل جام و سبزهٔ میناست جهان به موسم دی در شمار ییلاق است همین زند نه هوایش دم از روانبخشی که آب حیوان در جویبار ییلاق است نکوست موسم دی با وجود می جویا که جوش گل سبب اعتبار ییلاق است جویا تبریزی