جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۶۰: سرت گردم به گلشن جلوه ده آن روی چون گل را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سرت گردم به گلشن جلوه ده آن روی چون گل را رگ لبریز خون ناله کن منقار بلبل را مرا سرپنجهٔ حسن است طاقت آزما امشب که موج بحر بی تابی کند کوه تحمل را مبادا حالی او گردد و بیگانگی آرد نگاه شوخش از حد می برد با ما تغافل را تجرد پیشگان مستغنی اند از دولت دنیا گهر ریگ تا دریا بود بحر توکل را ز صرصر پنجه زردار گل بر خاک می افتد بپیچد باد دستی های ما د ست تمول را تهی دارند پیران خمیده غور کن یک ره که جا پیوسته جویا بر سر دریا بود پل را جویا تبریزی