آذر بیگدلی
قصیده ها
شمارهٔ ۳ - در مدح بطلمیوس زمان میرزا محمد نصیر طبیب
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای داده نخل قد تو بر، ماه و آفتاب و افگند سایه خد تو بر ماه و آفتاب بویی چو بوی تو، نه مگر مشک و غالیه؛ رویی چو روی تو، نه، مگر ماه و آفتاب! مالد بخاک راه تو رو، عنبر و عبیر ساید بنقش پای تو سر ماه و آفتاب تا بر دمید اختر حسنت، نمی کنند بر آفتاب و ماه نظر ماه و آفتاب در گلشنی، که چهره ی خود شویی از عرق؛ گردد همه حباب شمر، ماه وآفتاب آویخته بپایت و، بنهاده بر سرت؛ خلخال سیم و، افسر زر ماه و آفتاب جز آفتاب و ماه، نخواندی کسی تو را بودی اگر میان بشر ماه و آفتاب سوزنده اخگری است، ز کانون دل رخت؛ کان را بود شعاع و شرر ماه و آفتاب بینند اگر رخ تو، دگر برنیاورند؛ سر از دریچه شام و سحر ماه و آفتاب روشن تر از مه است رخت ای پسر مگر مادر بود تو را و پدر ماه و آفتاب جایی که روشن است چراغ رخت، شوند پروانه وار سوخته پر، ماه و آفتاب نخل قد تو، نخله ی طور است و؛ باشدش برگ اختر یمانی و بر ماه و آفتاب قدت نهال گلشن حسن و، از آن نهال برگی دو رسته تازه و تر ماه و آفتاب گیرند تا سراغ ز کویت، چه شب چه روز بگذشته عمرشان بسفر ماه و آفتاب بازآ که بی تو شب زد و دور از تو روز کرد خارم بدیده، خون بجگر ماه و آفتاب! آسوده خاطری تو و، غافل که داردم شب ز اشک و روز ز آه خطر ماه و آفتاب تو خود کشیده تیغ جفاکاری و تورا افکنده پیش تیغ، سپر؛ ماه و آفتاب من خود، دو دیده دوخته ز امید بر دری کان را سزد دو حلقه ی در ماه و آفتاب عالی در سپهر هنر، میرزا نصیر؛ کش بهر سجده بسته کمر ماه و آفتاب آن فیلسوف عهد، که از رای روشنش؛ کردند اقتباس هنر، ماه و آفتاب لقمان روزگار که دیدند از آسمان اندر زمین مسیح دگر ماه و آفتاب دانا مهندسی، که هم از شمع رای او شد در سپهر راه سپر ماه و آفتاب با آفتاب و ماه، کند روی و ر ای او؛ کرد آنچه با گیاه و حجر ماه و آفتاب نخلی که زیر سایه ی او پرورش نیافت مشکل رساندش بثمر ماه و آفتاب سنگی که از عنایت او تربیت ندید او را نکرد لعل و گهر ماه و آفتاب نتواند از حذاقت او روز و شب رساند بر صرع و بر جذام، ضرر ماه و آفتاب یکدم چو خشک ماندش ابر قلم مدام مانند، باد و دیده ی تر ماه و آفتاب ز ابر مطیر، خامه چو گردد رقم نگار؛ بارد همی بجای مطر ماه و آفتاب نبود نبی و از قلمش بیند آنچه دید از رد شمس و شق قمر ماه و آفتاب خلقش شنو، دگر مشنو باغ و بوستان؛ رویش نگر، دگر منگر ماه و آفتاب ای مهر پروری، که ز ماهیت تو یافت نور جبین، ضیاء بصر ماه و آفتاب خواندند اهل نظم به کاشان ز انوری غرا قصیده یی بنظر ماه و آفتاب شد ماه و آفتاب، ز هر بیت آن عیان روشن هزار دیده ز هر ماه و آفتاب هر شعر آن بکسوت شعری ز روشنی هر مصرعیش کرده ببر ماه و آفتاب من نیز خواستم که صفات تو بشمرم تا نشمرد ستاه شمر ماه و آفتاب از دانش و شکفتگی و عزم و حزم و خلق در روی و رایت ای بگهر ماه و آفتاب گردد خجل عطارد و هم زهره و زحل مریخ و مشتری و دگر ماه و آفتاب من قابل قصیده نگاری نیم، چه شد اوراق دفترم شد اگر ماه و آفتاب؟ خاصه قصیده یی که حریف انوری بود وز انوریش داده خبر ماه وآفتاب لکن، ز قابلیت ممدوح قابلم وز طبع روشنم بحذر ماه و آفتاب! پرداختم بیک شب و یک روز چند بیت کافشانمت براهگذار ماه و آفتاب کردم چو قصد کوی تو، از مهر روی تو شد خضر راه من بسفر ماه و آفتاب آوردم این قصیده ره آورد و، در رهم افشانده سیم و ریخته زر ماه و آفتاب تا بر فلک شوند عیان آفتاب و ماه تا بر زمین کنند اثر ماه و آفتاب از بهر دوستانت بفیروزه گون قدح ریزند صبح شیر و شکر ماه و آفتاب از دست دشمنانت در آغاز ماه عمر گیرند شام، تیغ و سپر؛ ماه و آفتاب بر جان دوستانت رسانند و دشمنانت هر صبح و شام نفع و ضرر ماه و آفتاب آذر بیگدلی