سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۶۹۹: خوش آنکه باده ی ناب است مایه ی هوشش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خوش آنکه باده ی ناب است مایه ی هوشش سبوی باده به جای سر است بر دوشش ز گل مپرس که بلبل چه گفتگو دارد چه ذوق از سخن آن را که نشنود گوشش چو آب هرچه ببیند کسی درین گلشن برون چو رفت، همه می شود فراموشش اسیر عشق ترا دایم از فناطلبی شود کفن چو علم پاره بر سر دوشش ز خنده آب حیات لبش به موج آمد حدیث تشنه لبان باد زد چو بر گوشش جهان به هرکه زبانی چو شمع داد سلیم در انجمن نتوانند دید خاموشش سلیم تهرانی