سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۶۹۱: قدم برون نگذارم ز آستانه ی خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
قدم برون نگذارم ز آستانه ی خویش چو آینه همه عمرم چراغ خانه ی خویش به کار خویش کنم ناله، گو کسی مشنو کمان کشیده ام، اما خودم نشانه ی خویش چو مرغ باش در آیین عافیت طلبی که وقت شام چو شد، می رود به خانه ی خویش چگونه سر زند از دل نوای آزادی مرا که حلقه ی دام است آشیانه ی خویش به دست خویش کن اصلاح خود، که مغروران به موی خود نگذارند غیر شانه ی خویش چه فرق از وطن و غربت، این چنین که منم چو عکس آینه، دایم غریب خانه ی خویش به زیر چرخ، ترقی سلیم ممکن نیست در آسیا نتوان سبز کرد دانه ی خویش سلیم تهرانی
ظ„ط؛طھظ†ط§ظ…ظ‡
ط¬ط³طھط¬ظˆ
ظˆط²ظ†