سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۶۸۲: چو موج، موسم گل سبحه را در آب انداز
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو موج، موسم گل سبحه را در آب انداز پیاله در قدح باده چون حباب انداز نهان مکن ز کسی راز می کشی چون گل مپوش دامن تر را، در آفتاب انداز دهند گر به تو خم های گنج قارون را زرش برآور و بر جای آن شراب انداز سر برهنه برد فیض از هوای چمن صبا، کلاه گل و لاله را در آب انداز به بزم می، صفتی بهتر از خموشی نیست چو لاله سرمه به پیمانه ی شراب انداز مباد پای نسیم چمن بریده شود چو سبزه، ریزه ی مینای خود در آب انداز سلیم صد خطر از زیر آسمان دیدی که گفت بار درین منزل خراب انداز؟ سلیم تهرانی