سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۵۴۵: با عشق، کی مراتب امید شد بلند؟
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
با عشق، کی مراتب امید شد بلند؟ گردید سایه پست، چو خورشید شد بلند دارد سری به سینه ی مجروح عاشقان هرجا که ناخنی چو مه عید شد بلند موج شراب، دام تذرو سعادت است از فیض جام، پایه ی جمشید شد بلند تعجیل آفت است، که هم بیشتر نماند سرو چمن که دیرتر از بید شد بلند ایام می دهد به شهان، هرچه می دهد دست تو ای گدا به چه امید شد بلند؟ انگشت اگر کسی به لب جام زد سلیم شور و فغان ز تربت جمشید شد بلند سلیم تهرانی