سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۳۶۲: وجودم را غم عشق تو ای بی باک می سوزد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
وجودم را غم عشق تو ای بی باک می سوزد کجا این را توان گفتن کز آتش خاک می سوزد میی در ساغر دل دارم از شوق سیه مستی که موج از گرمی آن چون خس و خاشاک می سوزد حدیث خوبی او از من حیران چه می پرسی که برق حسن خوبان خرمن ادراک می سوزد قدمگاه قدح نوشان سرمست است، ازان دایم چراغ لاله در شب ها به پای تاک می سوزد به زیر لب سلیم افغان خود را می کنم پنهان که این آتش اگر گردد بلند، افلاک می سوزد سلیم تهرانی