قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۳۱۷: روشن شود ز دود دماغم چراغ فیض
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
روشن شود ز دود دماغم چراغ فیض فیض است آنقدر، که ندارم دماغ فیض یک شاخ گل ز گل نشود پاک، گردوکون تا حشر گل برند به خرمن ز باغ فیض از هر طرف دریچه فیضی ست بر دلم بیهوده از در که کنم من سراغ فیض؟ بهر مرکّب قلم فیض بخش من آورده اند دوده ز دود چراغ فیض ساقی نموده نذر حریفان به بزم نظم روز ازل که ریخته می در ایاغ فیض ای آنکه برده ذوق سماعت ز خویشتن ترسم که آستین بزنی بر چراغ فیض از سنگ کاهلی، در اندیشه را مبند قدسی دگر مسوز دلم را به داغ فیض قدسی مشهدی