قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۱۱: تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را خود زدم آتش به دست خود گیاه خویش را شکوه ای در دل گذشت از هجر او تیغم سزاست هیچ کس چون خود نمی داند گناه خویش را همچو خواب آلوده از کاروان افتاده دور در تماشایش نظر گم کرده راه خویش را می شود معلوم سوز سینه از دود جگر همچو مشک آورده ام با خود گواه خویش را گفتم از سوز درون رمزی و دل ها شد کباب وای اگر می دادم از دل رخصت آه خویش را نیست قدسی شام تنهایی جز او کس بر سرم چون ندارم عزت بخت سیاه خویش را؟ قدسی مشهدی