نظیری نیشابوری
غزل ها
شمارهٔ ۴۱۱: گهی بر فرش سنبل، گاه بر روی گیا افتم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گهی بر فرش سنبل، گاه بر روی گیا افتم نسیم ناتوانم تا کجا خیزم کجا افتم نی کلکم ز حسن روی گل، منقار بلبل شد مباد از طرف گلشن دور افتم کز نوا افتم به هر بانگ سرودی خاطرم آشفته می گردد گلم گویی، که از آمد شد باد صبا افتم حدیث دام زلفی می کنم، دزدیده دزدیده دلم را خار خاری هست ترسم در بلا افتم گرم صد بار سوزی، باز بر گرد سرت گردم نیم پروانه، کز یک سوختن از دست و پا افتم به محرومی و بی قدری خضرم گریه می آید چو در فکر شهیدان تو در روز جزا افتم «نظیری » بی خود از بزم وصال یار می آیم عجب کیفیتی دارم، ندانم تا کجا افتم نظیری نیشابوری