نظیری نیشابوری
غزل ها
شمارهٔ ۱۷۳: نشان آن که کردم قطع امید از دیار خود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نشان آن که کردم قطع امید از دیار خود نهادم در حریم کوی او سنگ مزار خود برهمن از صنم برگشت و حاجی از حرم آمد من و اخلاص و عرض بندگی و کوی یار خود تو خواهی کافری دان طاعتم خواهی مسلمانی مرا کاریست با صدق دل امیدوار خود خلل گر در بنای دین و ایمانم شود سهلست ندارم نقص در بنیاد عهد استوار خود زر کامل عیارم در وفا و دوستی خالص گرم صد بار بگدازی نگردم از عیار خود لب امیدواری بسته ام از حرف نایابی محبت می کند نوعی که باید کرد کار خود «نظیری » از تو در خون زینت هر دام از صیدی تو هم فتراک را آرایشی ده از شکار خود نظیری نیشابوری