نظیری نیشابوری
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۷: خوی شه عربده جو افتادست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خوی شه عربده جو افتادست کشته یی بر سو کو افتاده ست به ادب زی که سرمستان را بد کمندی به گلو افتادست بهش از شارع میخانه گذر سرمستان چو کدو افتادست در خرابات مغان مستان را کاسه بشکسته سبو افتادست آن که افتاده برین؟ در راهش قدمش از تک و پو افتادست خوشی ما ز گل و بستان نیست صحبت یار نکو افتادست خوش عبیری به هم آمیخته عشق خو به خو بوی به بو افتادست عشوه سنبل و گل دل خلدم ره بر آن گلشن و کو افتادست جای دل خرده مینا چینم وه که بارم به غلو افتادست دلبرم را سر رسوایی نیست کار جیبم به رفو افتادست با خودم دشمن جان باید بود چه کنم دوست عدو افتادست هر نفس دلق «نظیری » رنگی است عشق را چشم برو افتادست نظیری نیشابوری