فغانی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۳۶۴: مرا که تیره شد از کثرت گناه چراغ
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا که تیره شد از کثرت گناه چراغ چه سود آنکه درآرم بپیشگاه چراغ خراب کوی مغانم که نیمشب چو روم مهی ز هر طرف آرد به پیش راه چراغ درآ بمیکده و اعتقاد روشن کن که می برند از آنجا بخانقاه چراغ چرا چو گلخنیان دل بخاک تیره نهی ترا که خانه سپهرت و مهر و ماه چراغ شنیده ام که ز همت به آفتاب رسید بسوز این دل و برکن ز برق آه چراغ بصدق دل چو درآیی بوادی ایمن یقین که سرزند از هر بن گیاه چراغ فروغ کوکب طالع کنون شود پیدا که برفروخت فغانی ببزم شاه چراغ فغانی شیرازی