فغانی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۲۰۷: بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد ندیم بزم، ندای هوالغفور دهد دلم بمجلس مستان حق پرست کشید که داد عیش در آن زمره ی حضور دهد قدم براه نه ایدل که آب نزدیکست اگرچه خضر رهت وعده های دور دهد دلی که نقد حیاتست پیش وقت شناس چرا ز دست بسودای قصر و حور دهد تو خود در آب فگندی متاع خود لیکن اگر زوال پذیرد کرا قصور دهد ز سنگ بادیه روشن شود زجاجه ی دل چو یار عرض تجلی به کوه طور دهد قضا چو دامن یوسف کشد بخون دروغ ز گرد نافه ی چینش ولی بخور دهد یکیست درد فغانی و محنت ایوب خدای عز وجلش دل صبور دهد فغانی شیرازی