فغانی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۱۸۴: مجاوران سر کوی یار سر بخشند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مجاوران سر کوی یار سر بخشند خورند زهر و بخلق خدا شکر بخشند چه جای باده ی لعل و مفرح یاقوت دران مقام که احباب جام زر بخشند همین بود کرم دلبران باهل نظر که سیم ناب ستانند و خاک در بخشند ببر امید که خوبان نه آن درختانند که گل دهند بعشاق یا ثمر بخشند گدای شهر کجا همعنان تواند شد بمردمی که گهی تاج و گه کمر بخشند اگر چه یک هنرم هست و صد هزاران عیب غریب نیست که جرمم به آن هنر بخشند هوای میکده دارد فغانی مخمور بود که اهل دلش همت نظر بخشند فغانی شیرازی