فغانی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۱۸۲: تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد ملک ز سد ره فرود آید و زمین تو بوسد چنان لطیف مزاجی که جای بوسه بماند اگر نسیم صبا برگ یاسمین تو بوسد رود نشانه ی دندان حسرت از لب عاشق دمی که می دهی و دست نازنین تو بوسد بخوبی آنکه سر از جیب آفتاب برآرد هنوز دل نپسندد که آستین تو بوسد کسی که مهر خموشی بلعل نوش لبان زد در آرزوست که بگذاری و نگین تو بوسد بمکتب تو ملازم بود فرشته ی رحمت که رشحه ی قلم سحر آفرین تو بوسد نخورد عاشق لب تشنه می ز جام مرصع ازین هوس که مگر لعل آتشین تو بوسد ببین که تا بچه غایت رسید شوق فغانی که در خیال، دهان چو انگبین تو بوسد فغانی شیرازی