اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۵۶: می خور که در سرای جهان نیست محکمی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
می خور که در سرای جهان نیست محکمی با داست چون حباب درین خانه خرمی می خور که سنگ حادثه خواهد شکست گر شیشه سپهری و گر ساغر جمی ساقی بیا که دیو اجل در سرای ماست صدگونه چاره ساخته بیچاره آدمی گر در وجود ماست شکستی چو مه چه غم خورشید عشق را نرسد دره یی کمی ای مرهم دل از سرما سایه وا مگیر کافاق سر بسر همه زخم و تو مرهمی دردی ز پیر میکده ساقی بما رسان چون ما سگ دریم و تو در خانه محرمی دروایی که هر چه بود سنگ فتنه است اهلی سگ توام که عجب مست و بیغمی اهلی شیرازی