اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۲۴۷: آن شمع که پروانه صفت بال و پرم سوخت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن شمع که پروانه صفت بال و پرم سوخت هرگاه که در خاطرم آید جگرم سوخت جز صورت او در نظرم هیچ نیاید کز یک نگه آن مه، دو جهان در نظرم سوخت از غیرت اغیار چراغ دل و جان مرد کرد از رخ خود زنده و غیرت دگرم سوخت ای شمع شب افروز که ماندی ز نظر دور باز آی که بی روی تو آه سحرم سوخت در جان منی هجر و وصالم چه تفاوت مشتاقی حرف لب همچون شکرم سوخت من بودم و چشمی تر از ایام و لبی خشک در خرمنم آتش زدی و خشک و ترم سوخت گویند که اهلی بخبر باش از آن شمع تا چشم زدم برق بلا بی خبرم سوخت اهلی شیرازی