اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۵۶: پس از اجل به که روشن شود نکویی ما
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
پس از اجل به که روشن شود نکویی ما گر استخوان ننماید سفید رویی ما کنون که سنگ ملامت رسید دانستم که خالی از سببی بی سبویی ما اگر شدیم چو مجنون فتیله موی زعشق چراغ شوق فروزد فتیله مویی ما تو خو و بوی که ای آهوی ختن داری که رام ما نشوی با فرشته خویی ما نشان پاکی دامن همین بود ای شیخ که گریه دست ندارد ز خرقه شویی ما ستوده ایم چو اهلی تو را به مهر ای سرو بود که راست شود این دروغگویی ما اهلی شیرازی