اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۴۵: جایی که بجوش آرد گل بلبل زاری را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
جایی که بجوش آرد گل بلبل زاری را شاید که چو ما سوزد حسن تو هزاری را بشناس حق اشگم کز آب دو چشم من بشکفت گل خوبی بس لاله عذاری را از جور تو گر نالم آزرده شوی ناگه کس یار نیازارد آنگه چو تو یاری را آخر زشب هجرم صبحی نشدی روشن گر زانکه اثر بودی صبح شب تاری را حاصل ز گل وصلم شد چهره زرد آخر ناچار خزان آید هر باغ و بهاری را بی تیر و کمان افتد صد صید بخاک ره گر میل شکار افتد هچون تو سواری را سوز نفس اهلی در آه حریفان نیست کین درد نمی باشد هر سینه فکاری را اهلی شیرازی