صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۳۳۵: هر لحظه ترا حسن به صد رنگ برآرد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر لحظه ترا حسن به صد رنگ برآرد از دست تو دل کس به چه نیرنگ برآرد محتاج به می نیست رخ لاله عذاران این جام ز خود باده گلرنگ برآرد چون غنچه به دامن دهدش برگ شکرخند آن را که بهاران به دل تنگ برآرد از ناله بی پرده ما داغ و کباب است هر کس نفس از سینه به آهنگ برآرد وقت است درین انجمن از تنگدلیها چون پسته زبان در دهنم زنگ برآرد از چوب و گل و سایه بیدست بهارش عشق تو کسی را که ز فرهنگ برآرد نومید مباشید که با جاذبه عشق معشوقه خود کوهکن از سنگ برآرد محتاج به کاوش نشود چشمه عمرش هر کس به خراش دل ما چنگ برآرد بسیار شکفته است هوای چمن امروز ترسیم که ما را ز دل تنگ برآرد از دامن تر روی زمین یک گل ابرست آیینه دل چون کسی از زنگ برآرد صائب شود آن روز ترا آینه بی رنگ کان چهره روشن خط شبرنگ برآرد صائب تبریزی