صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۳۰۵: در دل کسی که راه هوا وهوس دهد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در دل کسی که راه هوا وهوس دهد آیینه را به دست پریشان نفس دهد تاوان عمر رفته ز گردون توان گرفت گر آب رفته ریگ روان بازپس دهد غافل ز حال گوشه نشینان کجا شود آن کس که آب ودانه به مرغ قفس دهد از غفلت است ریشه دواندن به مغز خاک در گلشنی که غنچه صدای جرس دهد ای غیر، عرض داغ به روشندلان مده کاین قلب اگر به کور دهی باز پس دهد از جسم نیست ذوق سفر جان خسته را چون مرغ پر شکسته که تن در قفس دهد صائب کشیده دار سگ نفس را عنان این گرگ را برای چه عاقل مرس دهد صائب تبریزی