صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۲۲۰: جمعی که قطع راه به مژگان تر کنند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
جمعی که قطع راه به مژگان تر کنند چون رشته دست در کمر صد گهر کنند بحری است بحر عشق که موج وحباب را دریادلان تصور تیغ وسپر کنند خرطوم پشه را کجک فیل کرده اند تا اقویا ز آه ضعیفان حذر کنند عشاق را به راهنما احتیاج نیست چون کوهکن به تیشه خود راه سر کنند چون رشته از خیال دهان تو عاشقان وقت است سر ز چشمه سوزن بدرکنند در بحر نیلگون فلک پاک گوهران شرط است در غبار یتیمی بسر کنند جمعی که در مقام توکل ستاده اند در برگریز شکوه ز جوش ثمر کنند زنهار لب به حرف طمع آشنا مکن گر چون صدف دهان ترا پر گهر کنند آنها که زخمی از سگ خاموش خورده اند از نفس آرمیده حذر بیشتر کنند در هر دلی که شور محبت زیاده است شکر لبان به خنده نمک بیشترکنند در دور خط سبز مگر صائب این گروه رحمی به حال عاشق خونین جگر کنند صائب تبریزی