صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۲۰۲: ریزش چو شیشه هرکه به آوازه می کند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ریزش چو شیشه هرکه به آوازه می کند در هرپیاله زخم مرا تازه می کند از صحبت آن که خاطر جمع است مطلبش سی پاره را به تفرقه شیرازه می کند رخسار چون بهشت تو در هر نظاره ای ایمان من به خلد برین تازه می کند امشب کراست عزم تماشای ماهتاب کز هاله مه تهیه خمیازه می کند آن روی چون گل است ز گلگونه بی نیاز مشاطه خون عبث به دل غازه می کند مستان برون ز عالم اندازه رفته اند ساقی همان رعایت اندازه می کند چون ابر حاصلش ز کرم شهرت است وبس صائب کسی که جود به آوازه می کند صائب تبریزی