صائب تبریزی
غزل 4001 - 5000
غزل شمارهٔ ۴۱۷۴: محبوس آسمان چه پروبال واکند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
محبوس آسمان چه پروبال واکند در زیر سنگ سبزه چه نشو ونما کند از بس درشت می رود این توسن فلک وقت است بند بند من از هم جدا کند انجام کار ما و غم یار روشن است یک شمع بی زبان چه به چندین صبا کند سر رشته حیات چو از دست رفت رفت زلف ترا ز دست کسی چون رها کند نسبت به مد شکوه ما زلف نارساست عمر خضر به شکوه ما کی وفا کند باد خزان که خار به چشمش شکسته باد فرصت نداد غنچه ما چشم واکند زودآ که در قلمرو شهرت علم شود هرکس سخن به طرز تو صائب اداکند صائب تبریزی