قاسم انوار
غزل ها
شمارهٔ ۱۷۵: بیا، بیا، که مرا با تو نسبت جا نیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا، بیا، که مرا با تو نسبت جا نیست بیا، بیا، که مرا با تو راز پنهانیست بحق آن نفسی کز تو زنده شد دل من که هر دمی که زدم بی تو صید پشیمانیست بدور حسن تو ایمان بکفر نزدیکست ز کفر زلف تو یک موی تا مسلمانیست بیاد دوست دلت گر نه مست و مسرورست دلش مگوی، که دل نیست خیبر ثانیست میان گلشن وصلش ز شام تا سحر نفیر بانگ «اناالحق » صفیر سبحانیست ز غایبان بگریز و بحاضران پیوند که جان اهل سعادت بصفوت ارزانیست عجب مدار که قاسم سخن ز صورت گفت میان جلوه صورت جمال روحانیست قاسم انوار