طغرل احراری
غزل ها
شمارهٔ ۲۷۷: به یاد خنده آن لعل میگون
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به یاد خنده آن لعل میگون شدم چون غنچه در این باغ دلخون سواد زلف او شد سر خط من بود سرمشق من این بخت واژون نهال قامتش ممتاز باشد به باغ اعتبار از سرو موزون کش از رنگ حنا دست هوس را که از خونم بود پای تو گلگون! ز هجران تو دریای سرشکم تلاطوم می کند چون موج جیحون به هم آغشته در سرخ و سفیدی رخش مانند برف و قطره خون به نزد کوهکن یکسان نماید فراز و شیب کوه و دشت و هامون بود رنگ رخ عذرا ز وامق طراز دامن لیلی ز مجنون به یاد نرگس و زلف تو طغرل شدم چون عین کاف و حلقه نون! طغرل احراری