طغرل احراری
غزل ها
شمارهٔ ۱۹۹: هر کس که پر از باده عشق است ایاغش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر کس که پر از باده عشق است ایاغش جز بوی گل عیش نباشد به دماغش چون سرو ز تشویش تعلق بود آزاد آن را که ز خاکستر قمریست سراغش چون لاله درین باغ به نیرنگ محبت کردند نشان توسن عمر تو ز داغش رفتم به تماشای بهار چمن عشق جز سنبل آشفته دگر نیست به باغش یک ذره گرت مهر و وفا هست توان کرد از سایه عنقا اثر رنگ سراغش هر کس که بود آتش سودا به سر او روشن بود از روغن پروانه چراغش راهیست ز تقلید که در باغ حقیقت یاد از روش کبک دهد جلوه زاغش سرمایه صد عیش به یک ذره نسنجد در زاویه غم بود آن را که فراغش ای سوخته داغ هوس بگذر ازین غم از بس که نداری خبر لاله باغش! طغرل به جهانی ندهم مصرع بیدل خورشید نه جنسی است که جوئی به چراغش! طغرل احراری