طغرل احراری
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۵: ماه سیم اندام من هر چند عالی جاه شد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ماه سیم اندام من هر چند عالی جاه شد پیکرم سیماب کارم آه رنگم کاه شد حسن او از عشق من بالید سر بالا کشید دستم از شاخ وصالش سر به سر کوتاه شد یاد آن رخسار گلگون می برد حالت ز من هر کجا طرف گلستانم نشیمن گاه شد از کمال شدت درد و الم های فراق می ندانم صبحدم یا چاشت یا بیگاه شد؟! لب شکر دندان گهر شیرین تکلم دلبران دیده ام اما نه یک همچون توام دلخواه شد! دامن وصلش چه امکان است چون آید به کف من جلیس اهل فقرم او انیس شاه شد؟! یاد چشم نیم مستش می رباید هوش من هر سیه چشمی که منظورم گه و ناگاه شد نه دماغ شکوه از معشوق دارم نه ز غیر بس که در روز الستم این بلا همراه شد خواسته منظومه ای انشا (کنم) از بهر دوست دل پی نام دلارامش موشح خواه شد از سر هر بیت من حرفی به هم آورد نیست هر که دانست این عمل از اسم او آگاه شد نیستم از ناسپاسان طریق عاشقی نام او طغرای ابیاتم بحمدالله شد! طغرل احراری