طغرل احراری
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۲: تا کمند زلف او صد دل به یک مو می کشد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا کمند زلف او صد دل به یک مو می کشد بار منت مرغ دل از خال هندو می کشد مردم چشم مرا از شش جهت تسخیر کرد بهر قتل عاشقان هم تیغ ابرو می کشد خاک پای توسنش را توتیا کردم به چشم سرمه اکنون دیده ام از خاک آن کو می کشد! حاصل عشقم مرا شد رنگ زردی همچو کاه کهربای جذب مهرش دل ز هر سو می کشد نکهت روی گلش تصویر را بخشد حیات در مشامش از نسیم او رسد بو می کشد! از می شوقش به زاهد داد ساقی جرعه ای از کمال بی خودی در خانقه هو می کشد عکس چشم مست او طغرل به هنگام رقم مانی و بهزاد با مژگان آهو می کشد! طغرل احراری