ابوالقاسم فردوسی
پادشاهی خسرو پرویز
بخش ۲۹
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چوآمد به بهرام زین آگهی که تازه شد آن فر شاهنشهی همانگه ز لشکر یکی نامجوی نگه کرد با دانش و آب روی کجا نام او بود دانا پناه که بهرام را او بدی نیک خواه دبیر سرافراز را پیش خواند سخنهای بایسته چندی براند بفرمود تا نامه های بزرگ نویسد بران مهتران سترگ بگستهم و گردوی و بندوی گرد که از مهتران نام گردی ببرد چو شاپور و چون اندیان سوار هرآنکس که بود از یلان نامدار سرنامه گفت از جهان آفرین همی خواهم اندر نهان آفرین چوبیدار گردید یکسر ز خواب نگیرید بر بد ازین سان شتاب که تا درجهان تخم ساسانیان پدید آمد اندر کنار و میان ازیشان نرفتست جزبرتری بگرد جهان گشتن و داوری نخست از سر بابکان اردشیر که اندر جهان تازه شد داروگیر زمانه ز شمشیر او تیره گشت سر نامداران همه خیره گشت نخستین سخن گویم از اردوان ازان نامداران روشن روان شنیدی که بر نامور سوفزای چه آمد ز پیروز ناپاک رای رها کردن ازبند پای قباد وزان مهتران دادن او را بباد قباد بد اندیش نیرو گرفت هنرها بشست از دل آهو گرفت چنان نامور نیک دل را بکشت برو شد دل نامداران درشت کسی کو نشاید به پیوند خویش هوا بر گزیند ز فرزند خویش به بیگانگان هم نشاید بنیز نجوید کسی عاج از چوب شیز بساسانیان تا ندارید امید مجویید یاقوت از سرخ بید چواین نامه آرند نزد شما که فرخنده باد او رمزد شما به نزدیک من جایتان روشنست برو آستی هم ز پیراهنست بیک جای مان بود آرام و خواب اگر تیره بد گر بلند آفتاب چو آیید یکسر به نزدیک من شود روشن این جان تاریک من نیندیشم از روم وز شاهشان بپای اندر آرم سر و گاهشان نهادند برنامه ها مهر اوی بیامد فرستاده راه جوی بکردار بازارگانان برفت بدرگاه خسرو خرامید تفت یکی کاروانی ز هرگونه چیز ابا نامه ها هدیه ها داشت نیز بدید آن بزرگی و چندان سپاه که گفتی مگر بر زمین نیست راه به دل گفت با این چنین شهریار نخواهد ز بهرام یل زینهار یکی مرد بی دشمنم پارسی همان بار دارم شتروار سی چراخویشتن کرد باید هلاک بلندی پدیدار گشت ازمغاک شوم نامه نزدیک خسروبرم به نزدیک او هدیهٔ نوبرم باندیشه آمد به نزدیک شاه ابا هدیه و نامه ونیک خواه درم برد و با نامه ها هدیه برد سخنهاش برشاه گیتی شمرد جهاندار چون نامه ها را بخواند مر او را بکرسی زرین نشاند بدو گفت کای مرد بسیاردان تو بهرام را نزد من خوار دان کنون ز آنچ کردی رسیدی بکام فزون تر مجو اندرین کار نام بفرمود تا نزد او شد دبیر مران پاسخ نامه را ناگزیر نوشت اندران نامه های دراز که این مهتر گرد گردن فراز همه نامه های تو برخواندیم فرستاده را پیش بنشاندیم به گفتار بیکار با خسرویم به دل با تو همچون بهار نویم چولشکر بیاری بدین مرز وبوم که اندیشد از گرز مردان روم همه پاک شمشیرها برکشیم به جنگ اندورن رومیان را کشیم چو خسرو ببیند سپاه تو را همان مردی و پایگاه تو را دلش زود بیکار ولرزان شود زپیشت چو روبه گریزان شود بدان نامه ها مهر بنهاد شاه ببرد ان پسندیدهٔ نیک خواه بدو گفت شاه ای خردمند مرد برش گنج یابی ازین کارکرد مرو را گهر داد و دینار داد گرانمایه یاقوت بسیار داد بدو گفت کاین نزد چوبینه بر شنیده سخنها برو بر شمر ابوالقاسم فردوسی