ابوالقاسم فردوسی
پادشاهی خسرو پرویز
بخش ۲۱
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ز بیگانه قیصر به پرداخت جای پر اندیشه بنشست با رهنمای به موبد چنین گفت کای دادخواه ز گیتی گرفتست ما را پناه بسازیم تا او بنیرو شود وزان کهتر بد بی آهوشود به قیصر چنین گفت پس رهنمای که از فیلسوفان پاکیزه رای بباید تنی چند بیداردل که بندند با ما بدین کار دل فرستاد کس قیصر نامدار برفتند زان فیلسوفان چهار جوانان و پیران رومی نژاد سخنهای دیرینه کردند یاد که ما تا سکندر بشد زین جهان ز ایرانیانیم خسته نهان ز بس غارت و جنگ و آویختن همان بی گنه خیره خون ریختن کنون پاک یزدان ز کردار بد به پیش اندر آوردشان کار بد یکی خامشی برگزین از میان چوشد کندرو بخت ساسانیان اگر خسرو آن خسروانی کلاه بدست آورد سر بر آرد بماه هم اندر زمان باژ خواهد ز روم بپا اندر آرد همه مرز وبوم گرین درخورد با خرد یاد دار سخنهای ایرانیان باد دار ازیشان چوبشنید قیصر سخن یکی دیگر اندیشه افگند بن سواری فرستاد نزدیک شاه یکی نامه بنوشت و بنمود راه ز گفتار بیدار دانندگان سخنهای دیرینه خوانندگان چو آمد به نزدیک خسرو سوار بگفت آنچ بشنید با نامدار همان نامهٔ قیصر او را سپرد سخنهای قیصر برو برشمرد چو خسرو بدید آن دلش تنگ شد رخانش ز اندیشه بی رنگ شد چنین داد پاسخ که گر زین سخن که پیش آمد از روزگار کهن همی بر دل این یاد باید گرفت همه رنجها باد باید گرفت گرفتیم و گشتیم زین مرز باز شما را مبادا به ایران نیاز نگه کن کنون نا نیاکان ما گزیده جهاندار و پاکان ما به بیداد کردند جنگ ار بداد نگر تا ز پیران که دارد بیاد سزد گر بپرسد ز دانای روم که این بد ز زاغ آمدست ار زبوم که هرکس که در رزم شد سرفراز همی ز آفریننده شد بی نیاز نیاکان ما نامداران بدند به گیتی درون کامگاران بدند نبرداشتند از کسی سرکشی بلندی و تندی و بی دانشی کنون این سخنها نیارد بها که باشد سراندر دم اژدها یکی سوی قیصر بر از من درود بگویش که گفتار بی تار و پود بزرگان نیارند پیش خرد به فرجام هم نیک و بد بگذرد ازین پس نه آرام جویم نه خواب مگر برکشم دامن از تیره آب چو رومی نیابیم فریادرس به نزدیک خاقان فرستیم کس سخن هرچ گفتم همه خیره شد که آب روان از بنه تیره شد فرستادگانم چوآیند باز بدین شارستان در نمانم دراز به ایرانیان گفت فرمان کنید دل خویش را زین سخن مشکنید که یزدان پیروزگر یار ماست جوانمردی و مردمی کارماست گرفت این سخن بردل خویش خوار فرستاد نامه بدست تخوار برین گونه برنامه ای برنوشت ز هرگونه ای اندر و خوب و زشت بیامد ز نزدیک خسرو سوار چنین تا در قیصر نامدار ابوالقاسم فردوسی