همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۹۰: ترسا بچه یی ناگه بر کف می گلناری
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ترسا بچه ای ناگه بر کف می گلناری از صومعه باز آمد سرمست به عیاری بنشست چو عیاران آن مونس غم خواران از پسته خندان کرد آغاز شکر باری افتاد ز عشق او در صومعه غوغایی جستند ز سالوسی پیران همه بیزاری از دیدهٔ پیر ما شد اشک روان حالی چون دید مریدان را از عشق بدان زاری بگشاد زبان کای زین این بی ادبی تا چند از روی چنین پیری خود شرم نمی داری ترسا بچه گفت او را من گر چه ز می مستم ای پیر تو نیز آخر مست می پنداری من مستم و آگاهم از مستی خود باری مستی تو و می لافی از عالم هشیاری ای پیر از این مستی هشیار شوی حالی گر نوش کنی جامی زین بادهٔ گلناری پیر از سخن کودک زد چاک گریبان را برخاست غرامت را افتاده به صد خواری می بستد و خندان شد بر وی همه آسان شد اندر صف رندان شد مشهور به می خواری دردا که چنین پیری دردی کش طفلی شد از گفته ترسایی برگشت ز دین داری هر بیدل بی معنی این رمز کجا داند مگشای همام این سر گر صاحب اسراری همام تبریزی