همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۷۳: چون منی را کی رسد روی جهان آرای تو
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون منی را کی رسد روی جهان آرای تو دولت چشمم بود گردی ز خاک پای تو روی بنمودی و غوغا در جهان انداختی تا جهان باشد مبادا ساکن از غوغای تو روزگارم ز استخوان سر چو انگیزد غبار چون سرم هر ذره ای دارد سر سودای تو لایق جان عزیزی در میان جان نشین چشم و دل را چون کنم در آب و آتش جای تو سرو را روزی به بالای تو نسبت کرده ام شرمساری می برم عمریست از بالای تو خوش بیاراید هوای نوبهاری روی گل تا نماید دل ربایی چون رخ زیبای تو چشم من گوید به گل بیرون کن از سر این خیال کی بود آن را که بیند روی او پروای تو آب اگر عکست نمودی آن نمودی بیش نیست بود می باید نمودی کی بود همتای تو ز اشک در پای خیالت گوهر افشان شد همام گفت در چشم تو آید عقد گوهرهای تو همام تبریزی