همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۶۴: ملامت می کند دشمن مرا در عشق ورزیدن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ملامت می کند دشمن مرا در عشق ورزیدن به چشم عاشقان باید جمال شاهدان دیدن نگردانند بدگویان مرا دور از نکورویان به آواز سگان نتوان ز کوی دوست گردیدن میان خلق می باید که عاشق راز نگشاید ولی هرگز نمی شاید به گل خورشید پوشیدن ملامت باد پندارم چو وصل دوست می خواهم به هر بادی نمی شاید چو برگ بید لرزیدن تورا ای ماه خرگاهی رسد بر دلبران شاهی بباید جمله خوبان را زمین پیش تو بوسیدن ز روی خوب می بینم جهان پر فتنه و غوغا وز اینجا گشت هم پیدا طریق بت پرستیدن از عکس روی چون ماهت به شب روشن شود راهت کسی را سوی خرگاهت نباید راه پرسیدن تماشا را اگر روزی میان باغ بخرامی نباشد باغبانان را دگر پروای گل چیدن دهان غنچه خوش باشد سحرگه چون شود خندان ولی ذوقی دگر دارد لبت هنگام خندیدن به صورت سرو می ماند به بالای خوشت لیکن چه داند سرو بی معنی چنین شیرین خرامیدن اگر بیرون کند بلبل ز سر سودای روی گل بود امکان که باز آید همام از عشق ورزیدن همام تبریزی