همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۱: چشم خودرا دوست میدارم که رویش دیده ام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چشم خود را دوست می دارم که رویش دیده ام عاشقم بر گوش خود کآواز او بشنیده ام ای حریفان من در این مذهب نه امروز آمدم عشق او در مجلس روحانیان ورزیده ام چون سماع عاشقانش گرم شد روز الست من به پهلو زان جهان تا این جهان گردیده ام عالم صورت حجاب روی معشوق من است پرتوی از حسن تو در روی خوبان دیده ام سرو را گفتم چرا می لرزی از باد صبا گفت دارد بوی او از بوی او لرزیده ام در گلستان یار ما وقت سحر چون می گذشت گفت گل انصاف من بر روی خود خندیده ام مشک را بر بوی زلفش بر گریبان بسته ام لاله و گل را به یاد رنگ او بوییده ام همام تبریزی