همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۱۴: زهی شمایل موزون و قد دلبندش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
زهی شمایل موزون و قد دلبندش که هر که دید رخش گشت آرزومندش گر او در آینه و آب ننگرد زین پس کسی نشان ندهد در زمانه مانندش در آن نفس که لبش در حدیث می آید روان همی شود آب حیات از قندش چو باغبان به قدش بنگرید هر سروی که دید بر لب جویی ز بیخ برکندش تو آن سعادت بند قباش می بینی که هست با قد او سال و ماه پیوندش به خون لعل چنان تشنه ام که نتوان گفت ز رشک آن که زند دست در کمربندش دریغ دیده مسکین من که چشم حسود ز روز وصل به شب های دوری افکندش کنون که چشم من از روی دوست دور افتاد مگر به ماه کنم گاه گاه خرسندش وگر همام نگیرد قرار پس تدبیر بود مطالعه طلعت خداوندش همام تبریزی