همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۹۶: چو چشم مست بدان زلف تابدار آید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو چشم مست بدان زلف تابدار آید اسیر بند کمندت به اختیار آید دلی که در شکن زلف بی قرار افتاد عجب بود که دگر با سر قرار آید نظر جدا نکند از کمان ابرویت اگر ز چشم تو صد تیر بر شکار آید میان چشم جهان بین خود کنم جایش اگر ز کوی تو گردی بدین دیار آید روم به کوی تو پنهان و غیرتم باشد بر آن سگی که در آن منزل آشکار آید برای مهره مقصود پیش چندین خصم که راست زهره که اندر دهان مار آید فتاد کشتی ما در میان غرقابی که راضیم که یکی تخته با کنار آید کشم ملامت عشقت به رسم سربازان به راه عشق سلامت کجا به کار آید تو را ندید ملامتگرم وگر بیند ز گفته های خود انصاف شرمسار آید هزار سال به آب حیات و خاک بهشت بپرورند مگر زین گلی به بار آید چو بلبلان به زمستان همام خاموش است در انتظار مگر بوی نوبهار آید همام تبریزی