همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۷: در پی آن میدوید دل که نگاری کجاست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در پی آن می دوید دل که نگاری کجاست نوبت خوبان گذشت شاهد ما وقت ماست بر سر آب حیات خیمه زده جان ما این تن خاکی دوان بهر سرابی چراست بر در بیگانگان هرزه چرا می رویم دوست چو هم خانه شد خوشتر از اینجا کجاست با خبران را ز دل نیست سر آب و گل گو غم دنیی مخور این نه حدیث شماست عالم جان را خوش است آب و هوا خاکیان روی بدانجا نهند منزل گل نار ماست بلبل جان در قفس هیچ نمی زد نفس بوی گلستان شنید عزم صفیرش کجاست چون به گلستان رود همدم رضوان شود مجمع روحانیان منزل عیش و صفاست هر که به ایشان رسید دید و زبان درکشید وان که حدیثی شنید غافل از این ماجراست فاش مکن ای همام راز دل خویش را محرم این ماجرا سمع دل آشناست همام تبریزی