کمال الدین اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۹۰: هر که بروی لعل شیرین تو فرمان می دهد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر که بروی لعل شیرین تو فرمان می دهد جان شیرین از بن سّی و دو دندان می دهد چشم بدمستت بزخم تیغ حاصل می کند هر قراری کان سر زلف پریشان می دهد شحنة بازار عشقت بی محابا هر زمان گوشمال عالمی بر دت هجران می دهد گفت عشقت خون تومن هم بریزم عاقبت راستی را وعده های خوش فراوان می دهد خندۀ پنهان تو در زیر لب هر ساعتی عاشقانرا ریش خندی بس بسامان می دهد گه دهانم ناله را در موه می بندد عنان گاه چشمم اشک را سر در بیابان می دهد چشم تو کر گه گهی از اشک مژگان ترکند آن نه ار زحمت بود، خود آب پیکان می دهد گفتمش بوسی بجانی می فروشد لعل تو تا نپنداری که لعلت بوسه ارزان می دهد گفت زوری نیست بر ک بوسۀ من طرح نیست هر کرا دل می دهد می آید و جان می دهد جان همی دادم بآسانی، فراقت گفت هی این توقّف بین که پنداری که تاوان می دهد کمال الدین اصفهانی