کمال الدین اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۶۱: سحرگهان که دم صبح در هوا گیرد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سحرگهان که دم صبح در هوا گیرد صبا چراغ گل از شمع روز واگیرد بگرید ابر بهاری و غنچه از سر لطف سرشک او همه در دامن قبا گیرد هر آنچه سوسن آزاد بر زبان راند ز خوش زبانی او زود در صبا گیرد چو افتد آتش خورشید در حراقة شب چراغ لاله از و روشنی فرا گیرد ز شرم روی بتم گل چنان برآید سرخ که پای تا سر او آتش حیا گیرد رشک ژاله زرخسار لاله رونق یافت کهر هر اینه از جوهری بها گیرد چنین که گل بجوانی و حسن مغرورست حدیث بلبل عاشق درو کجا گیرد؟ ز تنگ چشمی غنچه اگر چه زر دارد دهدن برابر گشاید و زو عطا گیرد کمال الدین اصفهانی