کمال الدین اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۲۲: نگار دل سیاهم لاله رنگیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نگار دل سیاهم لاله رنگیست چو غنچه بسته طبعی، چشم تنگیست چو بیماریست چشم نا توانش که بر دوشش ز غمزه نیم لنگیست نگارا بس کن آخر زین جفاها که هر کس را که بینی نام و ننگیست مرا دایم بوصل تو شتابیست وگر چه در تو زین معنی درنگیست تو بس سنگین دلی ، آری ، توانی اگر صبری کنی ، کاندر تو سنگیست دو ابروی تو بر شکل کمانیست که هر غمزه درو تیر خدنگیست چرا تیر و کمان بر من کنی راست؟ مگر زین بیشتر بامات جنگیست؟ زبانت چون روان گردد بعذرت تو گویی لنگی اندر دوش لنگیست سرش سبزست و لب خندان و رخ سرخ چو گل هر کس کش از روی تو رنگیست تنم گفتم که نالانست، گفتا: چه بودستش؟ بنامیزد! چو چنگیست کمال الدین اصفهانی