حکیم ناصر خسرو
قصاید
قصیده شماره ۲۰۵: فریاد به لااله الا هو
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
فریاد به لااله الا هو زین بی معنی زمانهٔ بدخو زین دهر، چو من، تو چون نمی ترسی؟ بی باک منم، چه ظن بری، یا تو؟ زین قبه که خواهران انباغی هستند درو چهار هم زانو زین فاحشه گنده پیر زاینده بنشسته میان نیلگون کندو زین دیو وفا طمع چه می داری؟ هرگز جوید کس از عدو دارو؟ همواره حذر کن ار خرد داری تو همچو من از طبیب باباهو در دست زمان سپید شد زاغت کس زاغ سپید کرد جز جادو؟ جادوی زمانه را یکی پر است زین سوش سیه، سپید دیگر سو زین سوی پرش بدان همی گردی وز حرص رطب همی خوری مازو هرچند مهار خلق بگرفتند امروز تگین و ایللک و یپغو نومید مشو ز رحمت یزدان سبحانک لا اله الا هو بر شو ز هنر به عالم علوی زین عالم پر عوار پر آهو بنگر که صدف ز قطرهٔ باران در بحر چگونه می کند لولو از دیو کند فریشته نفسی که ش عقل همی قوی کند بازو نشنوده ستی که خاک زر گردد از ساخته کدخدا و کدبانو؟ وان خوار و درشت خار بی معنی مشک تبتی همی کندش آهو نیکی بگزین و بد به نادان ده روغن به خرد جدا کن از پینو کز خاک دو تخم می پدید آرد این خوش خرما و آن ترش لیمو از مرد کمال جوی و خوی خوش منگر به جمال و صورت نیکو کابرو و مژه عزیزتر باشد هرچند ازو فزون تر است گیسو وز خلق به علم و جاه برتر شو هرچند بوند با تو هم زانو کز موی سرت عزیزتر باشد هرچند ازو فروتر است ابرو سوی تو نویدگر فرستادند بردست زمانه ز افرینش دو یکی سوی دوزخت همی خواند یکی سوی عز و نعمت مینو هریک به رهیت می کشد لیکن بر شخص پدید ناورد نیرو این با خوی نیک و نعمت و حکمت اندر راه راست می کشد سازو وان جان تو را همی کند تلقین با کوشش مور گر بزی ی راسو برگیر ره بهشت و کوشش کن کاین نیست رهی محال و نامرجو بنشان زسرت خمار و خود منشین حیران چو به چنگ باز در تیهو جز پند حکیم و علم کی راند صفرای جهالت از سرت آلو بی حکمت نیست برتر و بهتر ترک از حبشی و تازی از هندو حکیم ناصر خسرو