حکیم ناصر خسرو
قصاید
قصیده شماره ۱۶۴: گر تو ای چرخ گردان مادرم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر تو ای چرخ گردان مادرم چون نه ای تو دیگر و من دیگرم؟ ای خردمندان، که باشد در جهان با چنین بد مهر مادر داورم؟ چونکه من پیرم جهان تازه جوان گر نه زین مادر بسی من مهترم؟ مشکلی پیش آمده ستم بس عجب ره نمی داند بدو در خاطرم یا همی برمن زمانه بگذرد یا همی من بر زمانه بگذرم گرگ مردم خوار گشته است این جهان بنگر اینک گر نداری باورم چون جهان می خورد خواهد مرمرا من غم او بیهده تا کی خورم؟ ای برادر، گر ببینی مر مرا باورت ناید که من آن ناصرم چون دگرگون شد همه احوال من گر نشد دیگر به گوهر عنصرم؟ حسن و بوی و رنگ بود اعراض من پاک بفگند این عرضها جوهرم شیر غران بودم اکنون روبهم سرو بستان بودم اکنون چنبرم لاله ای بودم به بستان خوب رنگ تازه، و اکنون چون بر نیلوفرم آن سیه مغفر که بر سر داشتم دست شستم سال بربود از سرم گر شدم غره به دنیا لاجرم هر جفائی را که دیدم درخورم گر تو را دنیا همی خواند به زرق من دروغ و زرق او را منکرم آن کند با تو که با من کرد راست پیش من بنشین و نیکو بنگرم فعل های او زمن بر خوان که من مر تو را زین چرخ جافی محضرم ای مسلمانان، به دنیا مگروید من شما را زو گواه حاضرم با شما گر عهد بست ابلیس ازو گر وفا یابید ازو من کافرم این جهان بود، ای پسر، عمری دراز هر سوئی یار و رفیق بهترم رفته ام با او به تاریکی بسی تا تو گفتی دیگری اسکندرم زیرپای خویش بسپرد او مرا من ره او نیز هرگز نسپرم گر جهان با من کنون خنجر کشد علم توحید است با وی خنجرم نیز از این عالم نباشم برحذر زانکه من مولای آل حیدرم افسر عالم امام روزگار کز جلالش بر فلک سود افسرم فر او پر نور کرد اشعار من گرت باید بنگر اینک دفترم ای خردمندی که نامم بشنوی زین خران گر هوشیاری مشمرم وز محال عام نادان همچو روز پاک دان هم بستر و هم چادرم هیچ با بوبکر و با عمر لجاج نیست امروز و نه روز محشرم کار عامه است این چنین ترفندها نازموده خیره خیره مشکرم آن همی گوید که سلمان بود امام وین همی گوید که من با عمرم اینت گوید مذهب نعمان به است وانت گوید شافعی را چاکرم گر بخرم هیچ کس را بر گزاف همچو ایشان لامحاله من خرم مر مرا بر راه پیغمبر شناس شاعرم مشناس اگرچه شاعرم چند پرسی «بر طریق کیستی؟» بر طریق و ملت پیغمبرم چون سوی معروف معروفم چه باک گر سوی جهال زشت و منکرم! گر به حجت پیشم آید آفتاب بی گمان گردی کزو روشن ترم ظاهری را حجت ظاهر دهم پیش دانا حجت عقلی برم پیش دانا به آستین دست دین روی حق از گرد باطل بسترم نیست برمن پادشاهی آز را میر خویشم، نیست مثلی همبرم گر تو را گردن نهم از بهر مال پس خطا کرده است بر من مادرم ای برادر، کوه دارم در جگر چون شوی غره به شخص لاغرم برتر از گردون گردانم به قدر گرچه یک چندی بدین شخص اندرم شخص جان من به سان منظری است تا از این منظر به گردون بر پرم مر مرا زین منظر خوب، ای پسر رفته گیر و مانده اینجا منظرم منبر جان است شخصم گوش دار پند گیر اکنون که من بر منبرم حکیم ناصر خسرو